Gisteren was het ziekendag en bouwden we een ‘klaagmuur’ bij de Protestantse kerk. Niet een plek om te zeuren, maar een plek waar de klacht om wat zeer doet niet binnen hoeft te blijven. De muur staat er vandaag nog, nog eventjes …
Men moet geduld hebben
met het onopgeloste in het hart
en proberen de vragen zelf lief te hebben
als ontoegankelijke ruimtes,
als boeken
geschreven in volkomen onbekende taal.
Wanneer men die vragen leeft,
leeft men misschien geleidelijk,
zonder het te merken,
op een ongewone dag
binnen in het antwoord.
Rainer Maria Rilke
Tekst bij de ‘klaagmuur’
Klagen mag!
Ruimte genoeg,
geduld te over
bij de Eeuwige …
Klagen mag,
en misschien …
wordt het ietsje lichter
te dragen.
Geef een reactie